بررسی اثرات آنژی پارس بر روی بافت های کلیه، مغز و کبد موش های صحرایی دیابتی مزمن

زمینه و هدف: دیابت ملیتوس اختلالی متابولیکی است که با ایجاد استرس اکسیداتیو تخریب بافتی را به دنبال دارد. گیاهان زیادی جهت مداوای افراد دیابتی پیشنهاد شده است. هدف از این مطالعه، بررسی اثرات داروی گیاهی آنژی پارس روی تخریبات بافتی ناشی از دیابت در موش های صحرایی بوده است.   مواد و روش ها: این مطالعه تجربی روی 48 سر موش صحرایی نر انجام شد. القاء دیابت با تزریق زیر پوستی استرپتوزوتوسین با میزان 50 میلی گرم بر کیلوگرم در ناحیه بین دو گوش حیوانات انجام گرفت. 56 روز بعد، موش ها به شکل تصادفی به چهار گروه مساوی تقسیم شدند. گروه 1، گروه دیابتیک که به مدت 14 روز تحت تزریق نرمال سالین قرار گرفتند و به سه گروه دیگر به همین مدت به ترتیب آنژی پارس، انسولین و آنژی پارس- انسولین تزریق شد و 24 ساعت بعد از آخرین تزریق بافت های کلیه، مغز و کبد جهت بررسی بافتی رنگ آمیزی شدند.   یافته ها: در تمامی گروه ها تغییرات بافتی ناشی از دیابت مشاهده گردید، اما این تغییرات در گروه آنژی پارس- انسولین کاهش محسوسی داشت. در اکثر زمینه های میکروسکوپی بافت کلیه گروه دیابتی بدون درمان، گلبول های قرمز خون در مجاری کلیوی مشاهده شد. ارتشاح سلولی در اکثر نواحی مغز در این گروه رؤیت شد و بارزترین مورد مشاهده شده در بافت کبد در این گروه، وجود سلول های کبدی دو هسته ای بود. این مشخصات بافتی در سایر گروه های دیابتیک درمان شده کاهش داشت و در گروه درمان شده با آنژی پارس- انسولین به حداقل میزان خود رسیده شده بود.   نتیجه گیری: احتمالاً آنژی پارس با دارا بودن خواصی مثل خاصیت آنتی اکسیدانی و رگ سازی مانع از ایجاد و پیشرفت صدمات بافتی در گروه های درمانی نسبت به گروه کنترل گردیده است.   واژه های کلیدی: آنژی پارس، دیابت، کبد، کلیه، مغز، موش صحرائی دیابتی